W latach 1939-1944 przebywał na Lubelszczyźnie, gdzie pracował w gospodarstwie rolnym. W sierpniu 1944 r. wstąpił do Wojska Polskiego, ukończył podoficerską szkołę w 4 samodzielnym batalionie szkolnym i jako dowódca plutonu fizylierów 11 pułku piechoty przeszedł szlak bojowy razem z 4 Dywizją Piechoty. W bitwie pod Kołobrzegiem został ranny w nogę.

Po wojnie pełnił różne funkcje w sztabach i w wyższym szkolnictwie wojskowym. Był m.in.: dowódcą l batalionu w 36 pułku piechoty, oficerem taktyczno-wyszkoleniowym 34 pułku piechoty oraz dowódcą 2 batalionu w tym samym oddziale (1947-1949), zastępcą szefa Katedry Taktyki Ogólnej w Akademii Wojskowo-Politycznej i Wojskowej Akademii Politycznej (1954-1963), zastępcą szefa Wojskowego Instytutu Historycznego (1963-1964), szefem Katedry Taktyki Ogólnej i Sztuki Operacyjnej w Wojskowej Akademii Politycznej (1964-1965) oraz szefem Zarządu III Operacyjnego OTK Sztabu Generalnego WP (1965-1967).

W 1966 został mianowany na stopień generała brygady. Następnie był szefem Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju i zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. Obrony Terytorialnej Kraju. W 1973 powierzono mu funkcję szefa polskiej misji w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie, a następnie szefa Zespołu Naukowego w Sztabie Generalnym WP. W marcu 1978 został komendantem Wojskowego Instytutu Historycznego. W grudniu 1981 mianowano go pełnomocnikiem Ministra Obrony Narodowej przy Polskiej Akademii Nauk, po czym w 1987 został przeniesiony w stan spoczynku.